Ik ben Simone van Gurp, 27 jaar en woon in Apeldoorn samen met mijn vriend. Ik ben een zorgzaam, eerlijk, positief ingesteld, sociaal persoon met veel doorzettings- en inlevingsvermogen. Wanneer ik iets graag wil ga ik er vol voor. Het geeft mij een voldaan en blij gevoel wanneer ik anderen kan helpen.

In mijn vrije tijd vind ik het leuk om met mijn vriend, vrienden of familie erop uit te gaan. Ook luister ik graag naar muziek, hou ik van spelletjes spelen, sporten en handletteren.

---

In februari 2011, in het vierde leerjaar van mijn opleiding tot verpleegkundige, heb ik op 19 jarige leeftijd een hersenontsteking gehad. In totaal heb ik 2 weken op de IC, 1 week op de MC en 1 week op de afdeling Neurologie gelegen. De oorzaak van mijn hersenontsteking hebben ze nooit kunnen achterhalen.

Het was een moeilijke periode voor mij toen ik weer thuis kwam uit het ziekenhuis. Mijn omgeving  ging ‘gewoon’ verder met hun leven en ik stond voor mijn gevoel stil, hoe kon het mij zijn overkomen, wat is de oorzaak van de ontsteking geweest, die hebben ze helaas nooit kunnen achterhalen, maar wat maakte het uit, het zou mijn leven niet veel veranderen wanneer ik antwoorden op die vragen had gekregen.

Revalidatie

Ik heb een jaar, niet intern, gerevalideerd nadat ik terug kwam uit het ziekenhuis en verschillende therapieën gehad. Gelukkig heb ik van hele prettige personen therapieën en ondersteuning gehad waar ik mij altijd op mijn gemak voelde. Personen waarbij je je verhaal kan doen, je emoties kan uitten en met wie je samen kan werken aan je eigen herstel is ontzettend belangrijk na opgelopen letsel, op welke manier dan ook.

Het herstel van de hersenontsteking ging voor mij allemaal veel te langzaam. Helemaal wanneer je in een periode van je leven zit waarin je er net als je vrienden ook lekker op uit wilde gaan, wilde stappen en leuke dingen wilde ondernemen aangezien ik dat ook veel deed voordat ik ziek ben geweest.

Veel reflecteren, dag in dag uit streven naar meer vooruitgang, en wanneer een dag dan even minder goed ging was dat voor mij een rotdag. Veel emoties die weer naar boven kwamen. Vaak ging ik dan lekker even een stukje lopen door het bos, muziekje op en alle emoties los laten of dingen van me af schrijven wat ook hielp. Ik wilde mijn omgeving niet continue met de emoties van mij belasten, zij deden al zoveel voor me en zij hadden ook niet gewild dat ik ziek werd.

Wanneer ik dan weer terugkwam van een rondje lopen door het bos of van me af had geschreven gaf me dat weer wat rust in mijn hoofd, ook al bleven het ongeloof en de emoties er natuurlijk nog wel.

Leven met de gevolgen van een hersenontsteking

Aan de hersenontsteking heb ik letsel overgehouden, ik kan wat minder makkelijk informatie ophalen en koppelen en ik heb epilepsie. Van deze twee ondervind ik momenteel nog de meeste hinder van de epilepsie, mede doordat ik niet weet wat voor mij de trigger is van een aanval en de bijwerkingen van de medicatie zoals bijvoorbeeld vermoeidheid. Wel voel ik mijn aanvallen aankomen.

Wat betreft informatieverwerking heb ik in de loop der jaren zelf strategieën ontwikkeld om het voor mijzelf gemakkelijker te maken.

Ik weet ook niet veel meer van mijn leven voordat ik ziek werd aangezien dat stukje brein beschadigd is. Zo weet ik bijvoorbeeld niet meer hoe mijn stage in Suriname was. Daar heb ik in 2010 drie maanden stage gelopen tijdens het 3^e leerjaar van mijn opleiding tot verpleegkundig. Ik kan bijvoorbeeld geen beelden en gevoelens meer ophalen van de tripjes die ik daar destijds heb gemaakt, hoe het ziekenhuis waar ik stage liep eruit zag etc. Wanneer ik foto’s zie, is het voor mij moeilijk te bepalen of ik het nou wel of niet écht nog weet, dat onderscheid valt niet te maken.

Het leven gaat verder

De jaren nadat ik ziek ben geweest gingen met ups en downs, maar mijn doorzettingsvermogen en optimisme zijn altijd gebleven. Zo wilde ik bijvoorbeeld hoe dan ook mijn diploma voor verpleegkundige behalen en ik heb die dan ook in 2012 behaald. Mijn scriptie en laatste paar opdrachten die ik nog moest behalen heb ik op een stageplaats, waar ik in mijn tweede leerjaar had stage gelopen, behaald. Ik ben ze tot nu toe nog altijd dankbaar dat zij mij daarvoor destijds de kans hebben gegeven.

Ook al gingen de jaren met ups en downs, ik bleef stapjes maken. Nadat ik uit het ziekenhuis kwam heb ik tot op heden begeleiding van een ambulant begeleidster van professionals in NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). In het begin kwam ze wekelijks bij mij thuis. Bij haar kon en kan ik mijn verhaal kwijt, wat ik heel prettig vond en vind. Daardoor hoef ik voor mijn gevoel niet continue, iedere keer weer, bij mijn omgeving mijn gevoelens en verhaal te uitten. Nu komt mijn begeleidster nog één keer in de vier weken bij mij thuis.

Persoonlijke ontwikkeling

Ik heb de laatste jaren zoveel stappen gemaakt dat ik mijzelf nu ontzettend goed ken, mijn sterke kanten en mijn valkuilen. Dit komt onder andere door het vele reflecteren dat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Mijn ambulant begeleidster noemde een tijdje terug nog dat ze het zó ontzettend knap en mooi om te zien vindt hoe ik mij de laatste paar jaren nog weer heb ontwikkeld. Dat is natuurlijk heel leuk, fijn en prettig om te horen. Het laat natuurlijk ook weer zien hoeveel je nog kan ontwikkelen en groeien, zelfs jaren na je letsel! Jijzelf gaat (gewoon) door, maar een omstander ziet jouw vooruitgang ook.

Sinds afgelopen jaar mei ben ik een ontzettend trotse deelnemer van de Class van de Edwin van der Sar Foundation, een ontzettend mooie en waardevolle stichting waar je in de volgende link meer over kan lezen: https://www.edwinvandersarfoundation.nl/projecten/de-class.

Daarnaast kan je op de site van de Edwin van der Sar Foundation meer lezen over wat ze allemaal doen, allemaal ontzettend waardevol en zeker de moeite waard om eens een kijkje op te nemen!

Volgende week heb ik ergens een kennismakingsgesprek voor betaald werk, de baan is mij al toegezegd, alleen de puntjes op de i moeten nog even worden gezet.

Zoals jullie hopelijk uit dit verhaal kunnen opmaken is dat doorzetten, niet opgeven, het uitten van je emoties en kijken naar je eigen mogelijkheden, je brengt waar je uiteindelijk gelukkig van wordt. Off je nou wel of geen ‘beperking’ hebt.

Niemand is perfect, iedereen is uniek!

Veel liefs,

Simone van Gurp